De Gevangentoren in Vlissingen

Wie in Vlissingen de bouwputten heeft omzeild van het nieuwe plein dat van de Oosterschelde naar de binnenstad leidt, kan bovenlangs de Boulevard de Ruyter in De Gevangentoren terecht voor een hapje en een drankje. En wat voor...! Wie geregeld dineert in sterrenrestaurants zal er niet van opkijken, of het moest de prijs betreffen, maar voor wie gewend is voor minder dan 50 euro per persoon te dineren, is De Gevangentoren een verademing. Goed, voor de 24,50 die het hoofdgerecht kost, kan je op andere plekken in het land een driegangenmenu geserveerd krijgen, maar niet van deze kwaliteit.

Onze ervaring met De Gevangentoren begon met de vraag of ze ons nog konden hebben, nu op de lege tafels in het deel van het restaurant dat over zee uitkijkt, bordjes "gereserveerd" stonden. De lange blondine dacht kort na en zei toen resoluut: "Ja hoor." Dat zette meteen de toon. We kregen een tafeltje direct aan de glasgevel. Mijn vrouw nam een witte wijn en ik een glas "verse muntthee", een idee aangedragen door een kleinere maar nog beter ogende blondine, dat mij aan het denken zette. Want wat zou vers zijn aan die thee? Het hete water? Nee, het bleek wel degelijk te gaan om ongedroogde muntbladeren in een glas heet water. Daar trok in korte tijd een thee van die niet sterker werd met langer laten staan maar een prima smakende, licht zoetige drank opleverde die me mijn moeheid deed vergeten.

Als amuse werd een mini-sushi voorgeschoteld met zoetzure reepjes. De sushi had erg veel moeite zich tegenover het zoetzuur staande te houden. Een ietwat gedurfde combi dus. Maar wie niet waagt, die niet wint. Zeeduivel met pata negra en manchego werd de keuze voor het hoofdgerecht. Toen dat nog redelijk op tijd geserveerd werd, dacht ik even dat ik me vergist had om geen voorgerecht te nemen. Geflankeerd door slechts een zielig schaaltje grijze aardappeltjes zou dit toch nooit genoeg kunnen zijn. Maar de portie bleek perfect bemeten te zijn, met of zonder grijze aardappelen. Dat laatste was een kleine, en in mijn ogen tamelijk onbelangrijke dissonant. Ik hou van aardappelen die zo gaar zijn dat ze uit elkaar vallen als je er een vork in zet; deze hadden de beetgare fase nog vers in het geheugen. En grijs is niet de kleur die prettig oogt als het om voedsel gaat. Maar verder was de presentatie prima en de smaak dito. Met duidelijk zeer beperkt gebruik van zout (voornamelijk afkomstig van de ham, zou ik denken) was de voortreffelijk gegaarde zeeduivel in kleinere porties gegrild. De vochtigheid van de vis, aangevuld met de zachtgele mousse, tastten de krokante onderlaag niet aan en maakten het tot bijna een hartig taartje. De smaak ingetogen, maar zo dat die nog tientallen minuten na het einde van het diner prettig in de mond na-ijlde. Ik besloot daarom geen dessert te nemen. Mijn vrouw nam koffie, wat opgediend werd met een lepel creme brulee, een bonbon en een versgebakken mini-kokosmacroon. Ik kon de verleiding van de creme brulee niet weerstaan en stak de keramieke lepel in de mond. Ik ben niet zo'n fan van zoete toetjes omdat ze vaak teveel en te zoet zijn. Een dessert moet de maaltijd afronden, niet volledig uit je smaakgeheugen willen wissen. Deze creme brulee voldeed exact aan de hoge eisen die aan een dessert gesteld zouden moeten worden: een verrukkelijke, zoete nasmaak om de maaltijd af te ronden. Met genoeg smaak om de papillen opnieuw prettig wakker te schudden, maar niet genoeg om alles te overstemmen.

De Gevangentoren weet zijn gasten culinair te captiveren en verdient daar alle lof voor. Als de totaalprijs dan nog onder de 35 euro per persoon uitkomt, vind ik dat een vermeldenwaarde prestatie. Hulde.

Voorgerechten rond de 12,50.

Hoofdgerechten 24,50.

Desserts rond de 10.