Kaatje bij de Sluis in Blokzijl

We werden verwelkomd door een vriendelijke dame die ons de tafel aanwees. Deze was bij de ingang en de tafel voor twee personen werd aan een zijde vergezeld door de kaastrolley. Geen goede start; we zouden de hele avond gestoord worden door binnenkomende gasten of mensen die naar het toilet moesten. Bovendien draagt de lucht van sterk geurende kazen niet bij aan de smaakbeleving van de gerechten die zouden komen.

We vragen vriendelijk een andere tafel. Die krijgen we iets verderop, met de vraag of we een aperitief willen. Terwijl we plaatsnemen vraag ik om twee prosecco. Daarop wachtend worden we erg fris omdat we in de luchtstroom zitten van de twee airco’s aan de muur. Aangezien het zomer is zijn we gekomen zonder colbert, vest of trui. We vragen ons ook af of het wel verstandig is in de luchtstroom van een airco te zitten met oog op Covid-19. Nog maar eens gevraagd om een andere tafel. “Dat wordt lastig”, was het antwoord. “Waar wilt u dan zitten?”, wordt vermoeid gevraagd. We wijzen een tafel aan bij het raam. “Die is speciaal gereserveerd”, wordt ons meegedeeld. “Dan de tafel rechts?”, vraag ik?. Ook die is speciaal gereserveerd. “De tafel in het midden?”, vraag ik voorzichtig. Met een zucht van de bediening is het antwoord “jullie mogen daar plaatsnemen”.

Ondertussen zijn de tafels links en rechts van ons nieuwe verblijf ook bezet. Ik begrijp later dat deze tafels niet allemaal speciaal gereserveerd zijn. De afstand tussen tafels/gasten is ook minder dan 1.5 meter.
We krijgen het 9 gangen amuse menu deze avond. Het blijkt dat onze buren dat ook krijgen geserveerd. We zijn opgetogen, benieuwd maar vooral positief gespannen hoe dit alles zal smaken. We bestellen alvast een fles Allazzo Della Torre I.G.T. Allegrinni 2014. De wijn bevalt ons uitstekend.

Een eerste pre amuse komt en een uitgebreide lijst van ingrediënten wordt ons verteld. Deze lijst van ingrediënten van alle gerechten kunt u terug vinden op de site van Kaatje. Ik kijk ademloos toe hoe het gerechtje op tafel wordt uitgeserveerd. Ademloos, omdat ik bang ben het weg te blazen, zo klein zijn de onderdelen van deze pre amuse, geserveerd in een bakje op niet eetbare maïs. Ik vrees met grote vreze. De olijven zijn droog en het hoorntje met iets zurigs heeft verder niet thuis te brengen smaken. Het balletje macadamia nootjes is net zo onbestendig. Mijn tafelgenoot barst bijna uit in een lachbui. Een fles plat water wordt op tafel gezet.

De eerste echte amuse wordt uitgeserveerd, weer een heel epistel van wat er in zit. Vooral zalm moet het zijn. Ook dit gerecht is moeilijk te definiëren op de smaakpapillen, dus maar eens gevraagd wat het groene toefje was op de zalm. Dat was ik zelf even kwijt. We dachten het te herkennen maar omdat het zo minimaal is konden we het niet thuisbrengen. Het was een pesto van basilicum aldus de dame die ons bediende. Dat hadden wij beiden niet kunnen bedenken. Hoewel de kleur het natuurlijk had kunnen verraden. Helaas is dit hapje zo minimaal dat alle smaakpapillen niet geactiveerd worden. Dat blijkt wel want het was geen pesto maar dille op de zalm.

Dit fenomeen van het niet kunnen plaatsen van smaken zal zich met veel amuse gerechtjes herhalen. Door de kleine hoeveelheid en bereiding komen vooral de smaken niet door. We zijn beide geen rokers en gewend aan goede restaurants. We weten dus wat hoog op smaak betekent met betrekking tot gerechten. Ik zal u de lijst van alle ingrediënten in de amuses verder besparen, maar kan u verzekeren dat deze niet veel bijdragen aan de smaakbeleving van het geheel.

Goed van smaak was de paté, maar deze werd geserveerd in een pillendoos zo groot als de kurk van de wijnfles (zie foto). Ontzettend moeilijk alle smaken goed te proeven met deze hoeveelheden.
De snoek amuse was aardig maar weer erg vlak van smaak.

Het hennenei met de oude geitenkaas (saus ) werd geserveerd met extra zout, maar de saus was zelf al (te) zout. In dit gerecht was wel basilicum verwerkt, maar dat was lastig terug te vinden qua smaak.
Dat eitje van de hen werd aan tafel uitgeserveerd alsof het heel bijzonder is. Het was kennelijk zo bijzonder dat de bediening het voor ons aan tafel heeft gekliefd. Ik vraag me vertwijfeld af of er hanen zijn die eieren leggen, nee toch?. Nee, en dus was het gewoon een kippeneitje. Overigens was het een lekker eitje, met een mooie niet gestolde dooier.

De snoekbaars was een minuscuul gerecht en ook weer niet bijzonder door het gebrek aan verscheidenheid van smaak laagjes. Ik heb de paling bijvoorbeeld niet kunnen proeven.

Dan de lam amuse, deze werd aan tafel gebracht terwijl mijn tafelgenoot het toilet bezocht. De bediening vraagt of ze het terug moet nemen in afwachting van mijn tafelgenoot. Ik zeg haar dat dit niet nodig is, hij zal zo terug zijn. Ze laat de gerechten staan met de mededeling “ik kom zo terug om te vertellen wat het is”. We hebben haar niet meer terug gezien. En de lam, die hebben we slechts even in de mond gehad. We dachten beide dat het procureur van een varkens beer was. U kent die ranzige smaak vast wel. Niet erg plezant. Die smaak kwam waarschijnlijk van de nekspek, of wat het ook is waar het lam in gepakt was?. Het lam zelf was ontzettend droog en zout. Dit gerecht was het toppunt van slecht eten deze avond. Een uitdaging voor een patholoog-anatoom misschien.

Het tafelwater wordt steeds aangevuld en ik begin me af te vragen waarom. Ik vraag de bediening even wat water uit de kraan in deze fles kost. Er wordt ons verteld dat we voor 6 euro per persoon zo veel water kunnen drinken als we willen. De winst wordt uitgekeerd aan een goed doel, aldus de bediening. Welk goede doel is me ondanks de uitleg volledig ontgaan, ook omdat ik dat doel nergens terug kan vinden, niet op de site, niet op de kaart. Er moet veel geld naar dat doel gaan aangezien het kraanwater in Nederland ongeveer 30 cent per 1000 liter kost. Waarom wordt er ineens mijn geld gestopt in een goed doel dat ik niet ken. Serveer dat water nou gewoon voor 2 euro per avond, en daarmee uit. In Frankrijk krijg je plat water meestal voor niets, ook in Michelin restaurants.

Het kwarteltje heb ik besteld met wat extra, namelijk gebakken lever van eend. Beide borden werden uitgeserveerd zonder lever. Ik vraag de bediening waar mijn eenden lever is. Tja, je weet het niet, misschien ergens onder of tussen het gerecht?. De dame van de bediening excuseert zich voor de vergissing want het levertje ligt inderdaad niet op het bord. Daarna neemt ze alleen mijn bord terug. Nog net voor ze zich uit de voeten maakt vraag ik haar het bord van mijn tafelgenoot ook mee terug te nemen. Het is niet leuk voor hem of mij als hij dit gerecht in zijn eentje zou moeten nuttigen, het kan immers even duren voor mijn bord klaar is. Even later komen de borden bloedheet terug en eentje met lever. Helaas zijn de gerechten door de hete oven of salamander verpest. De lever had ik beter niet kunnen bestellen want die was qua consistentie en smaak een aanfluiting.

Het nagerecht was een goed gerecht, en goed van smaak. Dat hadden we graag vaker willen zien gedurende deze avond.
Nu even optellen, de prosecco heeft 12 euro en 50 cent per glas gekost en de (kleine) lever nog eens een extra 7 euro. De hele avond zou met een fles wijn van 55 euro al met al een kleine 300 euro hebben gekost. Alleen de prosecco, water, wijn en lever was al 100 euro. Als we een keuze van kazen hadden genomen, vier stukjes kaas per persoon was dit nog eens 40 euro extra geweest. Gelukkig hebben wij dit bedrag niet betaald, ons Amuse diner was via een internet site een aanbieding. Onze beide buren hebben wel het volle pond betaald. Beide tafels zijn uiterst stilletjes vertrokken.

Samengevat, als alles prima in orde was geweest zou ik een dergelijk bedrag niet eens erg vinden.

Maar het is lang geleden dat we zo erbarmelijk slecht gegeten hebben in een restaurant. En dit was een van de keren dat het restaurant ook nog bekroond is met een Michelin ster, deze wanprestatie verwacht je dan niet.

Feitelijk vragen we ons af waarom dit restaurant nog een ster heeft. Geen tafellinnen, vies toilet, smaakloos eten, dure extra’s die niets toevoegen. In een goed restaurant hoor je vaak een gezellig gebabbel. Vaak ook een “Oehh en Ahhs” of gegiechel omdat iets zo verrukkelijk smaakt. Dat soort geluiden hebben we de hele avond niet gehoord we hebben zelf ook geen reden gevoeld of moment gehad om te juichen of te applaudisseren vanwege een prestatie uit de keuken.
Wel hoorden we gelach en plezier vanuit de keuken. Dat waren vast de stagiaire(s), omdat die word geleerd dat je met heel weinig, heel veel kan verdienen. Wat we verder ook de hele avond hebben gehoord was een constant irritant tjilpend / fluitend geluid. Alsof er in de verte een auto alarm af ging. De bediening hoort het ook en vertelt ons dat dit de airconditioner is. Die moet nog altijd gerepareerd worden wordt ons medegedeeld.

Al met al had dit een bijzondere feestelijke avond moeten zijn, we hadden samen wat te vieren. Van dat feestelijke is helemaal niets terecht gekomen. Gelukkig hebben we elkaar prima kunnen vermaken met goede gesprekken.

Rest ons bij het afrekenen nog een nare bijsmaak en de gedachte “hier gaan we nooit meer eten” al wordt het ons aangeboden met geld toe. En tip voor mezelf, volgende keer beter de commentaren van anderen lezen, want we zijn niet de enige met deze ervaring blijkt.