The Raffles in Den Haag

Op deze zevende april hadden we het druk. Eerst moesten we langs de juwelier, de ring die Ole gaat krijgen voor zijn 18e verjaardag was klaar en aansluitend zouden we naar een vernissage gaan bij Pulchri van Jaroslawa Dankowa. Uiteraard moest er ook gegeten worden, dus ik had gereserveerd bij The Raffles. Echtgenoot is een groot liefhebber van de Indonesische keuken en veel verder dan Garuda waren we eigenlijk nog niet gekomen, dus we moesten nu maar voor het echte werk gaan vond ik.
Nu was alles wat eerder gepiept dan we dachten, dus vanwege jeugdsentiment dronken we nog wat biertjes bij De Posthoorn en reden daarna iets te vroeg naar The Raffles.
De inrichting doet - denk ik, nog niet geweest nl. - Indonesisch aan, met name de Ikat-draperiën spraken me aan, op die manier creëer je toch wat privacy in het vrij kleine restaurant. De mannelijke bediening (een wat oudere man en twee wat jongere mannen) zijn zeer vriendelijk en met name de oudere man is uitstekend op de hoogte van de wijnen die men er schenkt. De vrouwelijke bediening is ernstig niet aanwezig en fluistert naar mijn mening ietsjes te veel, dat mag wel wat duidelijker. Maar vriendelijk is het allemaal wel.
We bekeken de kaart, zie de website voor een uitgebreide indruk en we besloten - uiteraard zou ik bijna zeggen - voor het menu Raffles met wijnarrangement.
Een flinke bak emping kwam op tafel. Nu vind ik emping persoonlijk altijd veel te zoet, zo ook deze, maar een snufje zout - doe ik thuis ook nl. - bracht uitkomst. Zo was hij wel lekker en paste goed bij de aperitiefjes. Voor echtgenoot een biertje en voor mij een droge witte wijn. Een Verdejo, een lekker allemansvriendje.
Op de tafels verder nog wat kunst, een kandelaar, peper en zout en onderborden van Wedgewood. Het viel me op dat bijna al het serviesgoed wel een butsje ergens had. Op de een of andere manier niet storend trouwens, het past wel bij de hele sfeer.

Bij het voorgerecht kregen we een Marsanne – Louis Chèze –   Pays des Collines Rhodaniennes 2010 en dat was een bijzonder prettige wijn, die zich ook uitstekend hield bij het gerecht. Popiah Singapura; Papierdunne rijsteflensjes gevuld met crab en vis.
Inderdaad een flinterdun rijstflensje kregen we, ruim gevuld met heerlijk gekruide krab en stukjes vis. Bijzonder smakelijk en perfect gekruid. Erbij een limoentje en wat flinterdun gesneden kool voor de frissigheid en ook dat paste perfect. Een mooi gerecht vonden we het, wel aan de ruime kant...
Het tweede gerecht was minstens zo lekker. Sop Benkulu; Sumatraanse vissoep, pikant en geurig! Op de foto ziet de bouillon lichtelijk uit als afwaswater, maar dat komt vooral omdat er behalve diverse vissoorten en gesneden kleine maiskolfjes ook wat rijstnoedels in zaten. Die gaven het gerecht een wat vreemde kleur, vooral op de foto. Wederom een heerlijk gerecht, geweldig fijn gekruid, niet te heet, maar toch aanwezig. En de diverse visjes waren perfect van cuisson, niets wat taai geworden.
In het glas vervolgens een Schiefer Riesling – van Volxem – Qualitätswein – Trocken – Saar 2010, een echt lekkere Riesling, bijzonder mineralig en heerlijk droog. Eén van de weinige Rieslings - volgens de meneer - die echt uit de Saar komt.
Erbij Udang Pantung Kuning; Kreeft met een saus van kunjit, citroengras en tomaat en dat was de topper van de avond. Geweldige stukken kreeft in een absoluut heerlijke saus. Wederom flink gekruid, maar wel dusdanig dat de smaak van de kreeft nog goed te proeven was. Echt zo’n gerecht waar je nog wel een bordje van zou willen.
Het hoofdgerecht kreeg als begeleiding in het glas een Cabernet Riserva – Alois Lageder – Alto Adige 2007, een prettige rode wijn. Het hoofdgerecht was Domba Kare Batak; Stukjes lamsfilet in een donkere curry uit de Batak landen met nasi goreng. Mooie stukjes lamsfilet, rosé gebakken in een fijne donkere curry met wat aardappeltjes en gesneden basilicum en ernaast een flink rondje nasi goreng, gevuld met onder andere stukjes kipfilet en cashew-noten. Alweer lekker, maar niet heel opzienbarend. En nogal veel, dus ik moest iets laten staan.
Bij het dessert kwam een glas Maury – Mas Amiel en dat is gewoon een wel prettige dessertwijn. Het dessert zelf was Es Merapi; Gekruid ijs besprenkeld met pure chocolade saus.
Drie gigantische bollen ijs kregen we met op het bord heel veel strepen en kringels chocoladesaus. Erbij nog een mooi schenkbekertje met warme chocoladesaus. Het ijs had drie smaken: aardbei met rode lombok, kokos met kaneel en banaan met gember. Alledrie werkelijk erg lekker, maar mede door de warme chocoladesaus en de hoeveelheid echt te zwaar, ik moest meer dan de helft laten staan.

Bij de goede espresso waarmee we afsloten kwamen nog wat lekkere bonbonnetjes en tevreden verlieten we The Raffles. Een aantal gerechten is werkelijk bijzonder lekker hier, om dus nog eens naar terug te keren.