't Vlasbloemeken in Koewacht

Om halfeen op een vrijdagmiddag in september zijn we bij ’t Vlasbloemeken. De eega van de chef-kok herkent ons en zegt dat ze ons aan dezelfde tafel als de vorige keer zet. Dat is een jaar geleden. Ik hou van die herkenning en de egards, maar verder vind ik haar niet echt vriendelijk, ook niet onvriendelijk, maar gewoon weinig persoonlijk en haar verhaaltje afraffelend boven de eerste zalige hapjes, de amuse en het voorgerecht en de rest van het diner. En standaard vragend of het smaakt. Ja, het smaakt, het zijn exquise smaken en prachtige gerechten met liefde bereid en verzorgd met bloemen en de mooiste finesses, maar ze biedt ons na de eerste ronde geen drinken meer aan, hier moeten we telkens zelf om vragen. Ik kan mij voorstellen dat je naar dit Michelinster-restaurant gaat en je hierop kleedt, maar de eega zelf heeft makkelijke stappers en een makkelijke outfit aan die een gesoigneerde verpleegster op een vrije dag niet zouden misstaan. Op het moment van onze lunch zijn er drie tafeltjes bezet, anders zou ik nog begrip op kunnen brengen voor de afstand en de drukte, maar de drukte is er niet en het blijft al met al een vrij onpersoonlijk en afstandelijk gebeuren. Men wil nu eenmaal in de watten gelegd worden bij restaurants als dezen. De viognier is zalig en de Zeeuwse appelsap is zalig, maar het blijft een standaard riedeltje van uit het hoofd geleerde opsommingen van het menu. Het meiske in opleiding is sowieso niet te verstaan. En dat is jammer want ik ben wel degelijk geïnteresseerd in de verschillende en bijzondere smaken. Bij de bediening mis ik zeker het enthousiasme wat de gerechten van vis wel uitstralen. Je ziet levendig voor je hoe de chef-kok zijn gerechten in opperste concentratie met gebogen hoofd en vol toewijding tot in precisie perfectioneert met kokspincet en vol liefde. Alle gerechten, het servies en het bestek zijn zo uit het duurste kookboek geplukt of mogen daar in voorkomen. De gerechten, het zijn volmondige en gekleurde plaatjes, stuk voor stuk. Je wilt ze wel zo van de pagina plukken en proeven of ze in hun stilleven laten en die mogelijkheid wordt ons geboden. De plaatjes van gerechten staan daadwerkelijk voor ons. Ik geniet. We hebben voor vegetarisch en voor vis gekozen en krijgen vis, dat is prima, al was ik wel benieuwd naar de vegetarische gerechten. Ik zou hier graag van leren. We bestellen na afloop een dubbele espresso en krijgen een volle bak koffie die in een bedrijfskantine van truckers weggegooid zou worden. De chocolaatjes en de te mierzoete kletskoppen bij de koffie zijn aardig, maar niet uitnodigend en laat ik liever liggen.
Ik heb geen idee of de prijs-kwaliteit in verhouding is, zoals ons later via een website gevraagd wordt. Mijn man betaalt en wat ik doe is genieten en mij laten verwennen. Het is en blijft een cadeautje zo’n mooie middag en zo’n bijzondere lunch op een geliefde plek in Zeeland.